سابقه و هدف: عضلات تنفسی نقش بسیار مهم و حیاتی در روند فعالیت هر فرد دارند، به گونه ای که ظرفیت و توانایی تنفسی بالاتر موجب کیفیت و کارایی بهتر خواهد شد. روش های متنوعی در مطالعات متفاوتی جهت افزایش ظرفیت حیاتی و تنفسی استفاده گردیده است. هدف از این مطالعه نیز استفاده از آموزش و تمرینات عضلات دمی تنفس با ویژگی خاص و روشی جدید جهت ارزیابی تاثیر آن بر ظرفیت حیاتی تنفس می باشد.مواد و روش ها: 62 نفر از دانش جویان دختر دانشگاه علوم پزشکی سمنان به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش در این مطالعه شرکت کردند. در گروه آزمایش ابتدا ظرفیت حیاتی توسط اسپیرومتر رایانه ای اندازه گرفته شد؛ سپس با استفاده از 80% قدرت عضلات دمی تمرینات عضلات تنفسی دمی (IMT) به ایشان آموزش داده شد و از داوطلبان خواسته شد که تمرینات را به صورت روزانه و منظم به مدت ده هفته انجام دهند، در حالی که گروه کنترل هیچ تمرینی را انجام ندادند. در پایان هر هفته تغییرات ظرفیت حیاتی توسط اسپیرومتر در هر دو گروه اندازه گیری و ثبت شد. ظرفیت حیاتی ثبت شده در پایان هفته دهم با ظرفیت حیاتی ثبت شده قبل از شروع تمرینات با استفاده از Paired t-student test و فاصله اطمینان 95% مقایسه شد.یافته ها: نتایج نشان می دهد که تمرینات عضلات دمی تنفسی در گروه آزمایش به صورت معنی داری در پایان هفته پنجم (P<0.001) و در پایان هفته دهم (P<0.001) باعث افزایش میانگین ظرفیت حیاتی تنفسی افراد گردیده است، در حالی که در گروه کنترل چنین تغییراتی مشاهده نگردید. این یافته نشان می دهد که میانگین تغییرات ظرفیت حیاتی تنفسی در پایان هفته دهم در گروه آزمایش (IMT) به طور معنی داری از گروه کنترل بیش تر بوده است (P<0.001).نتیجه گیری: روش تمرینات عضلات دمی تنفس یک روش مناسب و کارا جهت افزایش ظرفیت حیاتی تنفس می باشد. مطالعات بیش تر در حیطه اجرای این روش برای بیماران دارای اختلالات تنفسی ضروری است.

هدف پژوهش حاضر بررسی اثرات یک دوره تمرین عضلات دمی در ارتفاع بر انرژی مصرفی دمی، اشباع اکسیژن سرخرگی و عملکرد دوندگان تیم ملی استقامت بود. 12 مرد دونده استقامت تیم ملی (سن 24.41±3.14 سال، قد 180.50±4.23 سانتی متر، وزن 66.75±3.46 کیلوگرم، 20.53±1.07 BMI درصد) در شرایط هایپوکسی به طور تصادفی به دو گروه تمرین عضلات دمیIMT و کنترل تقسیم شدند. از آزمودنی ها آزمون های دوی 1500 متر، حداکثر قدرت عضلات دمی (S-Index)، انرژِی مصرفی عضلات دمی و SpO2 قبل و 24 ساعت بعد انجام شد. برنامه تمرینی شامل تمرینات مشابه تداومی، تناوبی، هوازی و مقاومتی برای هر دو گروه بود. دوندگان، به طور میانگین 16 جلسه در هفته به مدت چهار هفته زندگی در ارتفاع، تمرین در ارتفاع و تمرین در پایین (اجرای 3 جلسه تمرین فقط روزهای زوج در ارتفاع پایین و ادامه تمرینات به همراه خواب در ارتفاع بالا) در تمرینات حضور یافتند. تمرینات عضلات دمی برای گروه IMT شامل 30 تکرار با بینی بسته 2 بار در روز (صبح و عصر) 7 روز هفته به مدت چهار هفته با S-Index %50 اجرا گردید. برای تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر در سطح معنی داری (P£0.05) استفاده شد. تمرین عضلات دمی منجر به کاهش معناداری در زمان دوی 1500 متر، افزایش قدرت عضلات دمی از قبل تا بعد از تمرین و عدم تفاوت بین گروهی در انرژی مصرفی دو گروه شد. تفاوت معناداری SpO2 مشاهده نگردید (P£0.05). به طور کلی به نظر می رسد استفاده از تمرین عضلات دمی به همراه تمرین اختصاصی در شرایط هایپوکسی، موجب افزایش قدرت عضلات دمی، بهبود کار تنفسی، کاهش میزان تهویه و کاهش زمان دوی 1500 متر در ارتفاعات پایین تر می گردد.

زمینه و هدف: بیماری مزمن انسدادی ریه با ایجاد تنگی نفس، کاهش تحمل فعالیت و خستگی سبب اختلال در کیفیت زندگی می شود. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر تمرین های عضلات دمی بر بهبود کیفیت زندگی بیماران مزمن انسدادی ریه می باشد.روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه کارآزمایی بالینی است که در آن تعداد 30 بیمار (27 مرد و 3 زن) مراجعه کننده به کلینیک تخصصی ریه و مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه با شدت خفیف تا بسیار شدید بیماری، به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. تمرین های عضلات دمی در گروه مداخله 21 دقیقه در روز، 6 روز در هفته و به مدت 8 هفته توسط یکی از انواع حجم - جریان تمرین دهنده های عضلات دمی به نام رسپیول انجام گرفت. در ابتدا و در پایان 8 هفته کیفیت زندگی توسط پرسش نامه استاندارد کیفیت زندگی سنت جورج مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: در پایان 8 هفته تمرین های عضلات دمی، بهبودی معنادار آماری در نمره کل کیفیت زندگی در مقایسه با گروه کنترل مشاهده گردید (P<0.001). در 3 بعد کیفیت زندگی شامل: فعالیت (P<0.001)، علایم (P=0.001) و اثرگذاری (P<0.001) بهبودی معنادار آماری مشاهده گردید.نتیجه گیری: به نظر می رسد که تمرین های عضلات دمی در بهبود کیفیت زندگی بیماران مزمن انسدادی ریه موثر باشد.

زمینه و هدف: بیماری نارسایی قلبی (HF) یکی از بیماری های شایع در جهان و ایران است که به دلیل ناهنجاری های ساختاری و عملکردی قلب موجب اختلال در عملکرد قلبی-تنفسی در این افراد می شود. هدف تحقیق حاضر تعیین اثر تمرینات هوازی به همراه تمرینات عضلات دمی بر علمکرد قلبی تنفسی در مردان مبتلا به HF بود. روش کار: در تحقیق نیمه تجربی حاضر 20 مرد مبتلا به HF به روش نمونه گیری گلوله برفی انتخاب شدند و به صورت تصادفی به 2 گروه تمرین وکنترل تقسیم شدند. مداخله تمرین شامل هشت هفته تمرین در سه جلسه از هفته بود. برنامه تمرین شامل تمرینات هوازی تداومی فزاینده با 85-40 درصد ضربان قلب ذخیره آزمودنی ها بود؛ تمرینات مقاومتی دمی نیز 5 دقیقه پس از تمرینات هوازی با شدت 70-40 درصد بار تمرینی اجرا شد. یافته ها: پس از هشت هفته تمرین افزایش معنی داری در VO2Peak، SV، EF، FVC و FEV1 و کاهش معنی داری در فشارخون سیستول و ضربان قلب استراحت در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل مشاهده شد ولی تفاوت معنی داری در فشارخون دیاستول مشاهده نشد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج می توان گفت که تمرینات ترکیبی هوازی به همراه مقاومتی دمی روشی مؤثر برای بازتوانی و ارتقای عملکرد قلبی تنفسی و کاهش عوارض ریوی و قلبی در این بیماران می باشد.

با هدف بررسی تاثیر تمرین عضلات دمی بر عملکرد تهویه ای شناگران، 16 نفر از اعضای تیم شنای دختران استان کرمانشاه به صورت داوطلبانه انتخاب و به شکل تصادفی به دو گروه 8 نفری شبه تمرین با میانگین (سن 10.75±1.98، قد 140.68±14.7، وزن 32.17±10.61) و تجربی با میانگین (سن 10.75±2.18، قد 143.68±13.62، وزن 36.6±9.01) تقسیم شده و به مدت 8 هفته (3 جلسه در هفته، 30 تنفس در هر جلسه) به تمرین پرداختند. قبل و پس از پروتکل تمرینی از شناگران آزمون اسپیرومتری به عمل آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t و با استفاده از نرم افزار spss (سطح معنی داری P<0.05) استفاده شد. یافته های پژوهش حاکی از آن است که پس از اعمال تمرین عضلات دمی، مقادیر FVC،FEV1  و FEV1 / FVC در هر دو گروه نسبت به پیش آزمون تغییر معنی داری نداشته است و اختلافی میان درصد پیشرفت در گروه تجربی با شبه تمرین مشاهده نشده است. می توان نتیجه گرفت که احتمالا تمرین عضلات دمی نمی تواند عملکرد تهویه ای را در این گروه از ورزشکاران بهبود بخشد.

اعتقاد بر این است که تمرین عضلات تنفسی می تواند عملکرد عضلات تنفسی در افراد سالم را بهبود بخشیده و عملکرد ورزشی زیربیشینه را نیز ترقی دهد.هدف: بررسی اثر تمرین آستانه فشار عضلات تنفسی بر عملکرد ریوی و ظرفیت تمرینی بوده است.روش: بر این اساس، 24 دانشجوی پسر سالم داوطلب به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی، روزانه دو بار (صبح ساعت 8 و عصر ساعت 19) با استفاده از دستگاه Threshold IMT،30  تمرین تنفسی را انجام دادند. در هر دو گروه، قبل و بعد از دوره تمرینی، اکسیژن مصرفی بیشینه، رکاب زنی 8 کیلومتر تایم تریل، قدرت عضلات دمی، ظرفیت حیاتی، و حجم جاری ارزیابی شد.نتایج: اگرچه قدرت عضلات دمی در گروه تجربی بطور معناداری در اثر تمرین افزایش یافت (p=0.024) اما حجم جاری، ظرفیت حیاتی، اکسیژن مصرفی بیشینه و عملکرد رکاب زنی 8 کیلومتر تایم تریل تغییر معناداری نداشت.